Δευτέρα 31 Μαρτίου 2025

SATOKO FUJII TOKYO TRIO το τρίτο άλμπουμ του

Το Satoko Fujii Tokyo Trio είναι ένα νέο σχετικώς σχήμα της ιαπωνίδας πιανίστριας, συνθέτριας και αυτοσχεδιάστριας Satoko Fujii, που ήδη έχει καταγραφεί δύο φορές – σε δύο άλμπουμ, για τα οποία υπάρχουν οι σχετικές reviews στο blog. Το ένα ήταν το Jet Black(2023) ηχογραφημένο στις 21 Μαρτίου 2023, στο χώρο Koendori Classics, στην περιοχή Shibuya, του Τόκιο και το άλλο το “Moon on the Lake’ (2021), ηχογραφημένο στο Pit Inn, στην Shinjuku, του Τόκιο, στις 15 Σεπτεμβρίου 2020. Τώρα στρίβει στο player το πιο νέο CD του trio, που αποκαλείταιDream a Dream [Libra Records, 2025] και το οποίο είναι γραμμένο σε στούντιο του Παρισιού (Sextan) στις 22 Μαΐου 2024 – εκεί όπου είχε γραφτεί και το “Yama Kawa Umi” (2024) των Satoko Fujii-Natsuki Tamura-Ramón López, για το οποίο επίσης έχουμε πει τα σχετικά στο δισκορυχείον.
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με το πρώτο στούντιο άλμπουμ του Satoko Fujii Trio, το οποίο αποτελούν, πέραν της Fujii, οι Takashi Sugawa (γενν. 1982) μπάσο και Ittetsu Takemura (γενν. 1989) ντραμς. Το σετ αποτελείται από πέντε συνθέσεις της Fujii, που έχουν τίτλους “Second step” (11:34), “Dream a dream” (18:51), “Summer day” (8:53), “Rain drop” (6:30) και “Aruku” (10:39).
Εκείνο, που αντιλαμβάνεσαι από το ξεκίνημα ήδη του δίσκου, τα πρώτα δύο tracks, που διαρκούν σχεδόν μισή ώρα είναι πως υπάρχει μία άνεση του σχήματος να διαχειρίζεται τις αργές ταχύτητες και το ανεπαίσθητο. Οι παύσεις που μοιάζουν και έχουν την διάρκεια των αναπνοών, τα συνεχή γεμίσματα από τα κρουστά και το πιάνο κυρίως, οι μονόλογοι του κοντραμπάσου και βεβαίως το γενικώς «ανεξερεύνητο» είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά της μουσικής της Fujii, που αναπτύσσεται κατά ελαφρά και ήσυχα κύματα, αβίαστα, φυσικά, δίχως να προκαλεί φαινομενικά, δημιουργώντας κυρίως υπαινικτικές καταστάσεις.
Παίξιμο στα πιατίνια ή και στην περιφέρεια του ταμπούρου, κοντραμπάσο με δοξάρι, όπου απαιτείται, προκειμένου το κλίμα να γίνει περισσότερο υποβλητικό, και βεβαίως πιανιστικά σόλο ή παιξίματα γενικώς άλλοτε σχεδόν θωπευτικά και άλλοτε γεμάτα με δυνατό παλμό και εσωτερική ένταση.
Σίγουρα ένα διαφορετικό piano-trio άλμπουμ, απ’ αυτά που δεν ακούς από τα ευρωπαϊκά ή τα αμερικανικά σύνολα.
Επαφή: www.satokofujii.com/

Κυριακή 30 Μαρτίου 2025

Ελληνική τζαζ: Πέντε πρόσφατα άλμπουμ, με αναφορές από μπλουζ και Χατζιδάκι, μέχρι Βαλκάνια, Herbie Hancock και Νέα Ορλεάνη – ηχογραφήσεις με τους Αντώνη Πλέσσα, Γιάννη Κασέτα, Asterismyth, The Storyville Ragtimers και Local Heroes

Κάθε φορά οι μουσικοί και τα συγκροτήματα της ελληνικής τζαζ μας δείχνουν τι αξίζουν. Άνθρωποι με σπουδές στα καλύτερα μουσικά σχολεία, με ακούσματα, με... χιλιόμετρα live στα χέρια τους, όταν αποφασίζουν να μπούνε στα στούντιο έχουν, πάντα, κάτι πολύ ενδιαφέρον να προτείνουν. Να μια πεντάδα πρόσφατων ελληνικών τζαζ άλμπουμ, που ξεχωρίζουν...
Asterismyth
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/elliniki-tzaz-pente-prosfata-almpoym-me-epirroes-apo-mployz-hatzidaki-balkania-herbie

Σάββατο 29 Μαρτίου 2025

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΜΠΟΓΙΑΝΝΗΣ / ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ / ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΚΑΡΑΚΟΓΛΟΥ τα τραγούδια του νόμου και της τάξης

Ένας συνθέτης με εντεχνολαϊκό τσαγανό, μια πολύ καλή τραγουδίστρια κι ένας καταξιωμένος στιχουργός είναι υπεύθυνοι για το CD-book «Τα Τραγούδια του Νόμου και της Τάξης» [Μετρονόμος, 2024], που περιέχει εννέα τραγούδια, κοινωνικοπολιτικού και πολιτικού γενικώς περιεχομένου. Και οι τρεις δημιουργοί, ο συνθέτης Γιώργος Κομπογιάννης, ο στιχουργός Φώντας Λάδης και η τραγουδίστρια Πολυξένη Καράκογλου, έχουν την ιστορία της, μικρότερη ή μεγαλύτερη, όμως εδώ εκείνο που μετράει είναι ο συνασπισμός των τριών επιμέρους δυνάμεων, που είναι υπεύθυνος για το τελικό και αρκετά ενδιαφέρον αποτέλεσμα.
Κατ’ αρχάς, από μουσικής πλευράς, έχουμε έναν συνθέτη, τον Κομπογιάννη, που κινείται με μεγάλη άνεση στο χώρο του κλασικού «έντεχνου», με τις όποιες τζαζ, ροκ ή περί το ροκ προεκτάσεις του, δημιουργώντας μελωδίες που δεν είναι σώνει και καλά προφανείς, ακολουθώντας πορείες μη αναμενόμενες. Το ακούς αυτό σε τραγούδια σαν τα «Οι κροκόδειλοι», «Η εξουσία», «Άμα ανήκεις σε μια τάξη» και «Η ταξική συνείδηση», για να μη πω πως το απολαμβάνεις κιόλας. 
Έπειτα υπάρχουν τα λόγια του Λάδη, που είναι αυτά που είναι. Πολιτικής φύσεως είναι βασικά οι στίχοι, με πολλές μπρεχτικές καταβολές, καθώς καταπιάνονται μ’ έναν μεστό και ουσιαστικό τρόπο με ζητήματα που καίνε, περιγράφοντας με το νυστέρι και διδάσκοντας με το γάντι. 
Και κάπως έτσι έρχεται η Καράκογλου, που παίρνει όλο αυτό το υλικό, μεταφέροντάς το προς εμάς μ’ έναν τρόπο πειστικό και αποφασιστικό.
Σύγχρονο ελληνικό πολιτικό τραγούδι λοιπόν, που κοιτάζει μπροστά, γνωρίζοντας, ταυτοχρόνως, από πού έρχεται και ποια ακριβώς παράδοση διασώζει και διαιωνίζει.
Επαφή: www.metronomos.gr

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2025

ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ / ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ πυξιδοθήκη

Στο CD-book «Πυξιδοθήκη» [Μετρονόμος, 2024] συγκεντρώνονται, βασικά, τραγούδια των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω (με μουσικές του Χάρη Γ. Καβαλλιεράτου κυρίως) σε στίχους του Βασίλη Νικολαΐδη. Τα τραγούδια αυτά ερμηνεύονται πρωτίστως από τον Καβαλλιεράτο και την Barbara Sauter και δευτερευόντως από τους Sissi Rada, Βασίλη Νικολαΐδη, Σπύρο Σακκά, Θεοδώρα Μπάκα, Άννα Καραγεωργιάδου, συν την παιδική χορωδία των εκπαιδευτηρίων Γιάννη Τσιαμούλη. Το υλικό δεν είναι ακριβώς καινούριο. Υπάρχουν, βεβαίως, ανάμεσα, και πιο νέα τραγούδια, ηχογραφημένα το 2023-24, αλλά υπάρχουν και τραγούδια παλαιότερα, από τις δεκαετίες του ’80 (σαν το γνωστό “Je reviens toujours” για παράδειγμα), του ’90 κ.λπ. Τα τραγούδια συνολικώς είναι δέκα έξι, με τα πρώτα δύο να έχουν λόγια του Καβαλλιεράτου και με τα επόμενα δεκατέσσερα του Νικολαΐδη.
Τώρα... και το ύφος των τραγουδιών των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω είναι γνωστό, όπως γνωστό είναι και το ύφος των στίχων του Νικολαΐδη, που χοντρικώς χρωστά στην ποίηση του Γιάννη Σκαρίμπα – μια επιρροή που την θεωρώ καθοριστική, χωρίς να είναι η μόνη φυσικά.
Συνολικώς, υπάρχει αυτή η απέριττη, η χειροποίητη αίσθηση, που σου αφήνουν, ως άκουσμα, τα τραγούδια του γκρουπ, τα οποία δανείζονται στοιχεία από την επτανησιακή καντάδα και αρέκια (ως γνωστόν θα πω), μα και από την μπαλάντα των ευρωπαίων κυρίως τροβαδούρων, παλαιότερων ή νεότερων, τα βαλσάκια, κ.λπ., με τα δυτικότροπα μελίσματα να στολίζουν περαιτέρω τα κομμάτια, που σπάνια χάνουν αυτό το κάπως σκωπτικό και παιγνιδιάρικο ύφος τους.
Οπωσδήποτε υπάρχει διάθεση για πρωτοτυπία στα τραγούδια των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω, που ορισμένες φορές, όμως, δεν λειτουργεί – εννοώ πως τα τραγούδια κάπου «χάνονται». Δηλαδή η ροή τους δεν είναι πάντα ξεκάθαρη, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κατανοήσεις ούτε το στιχουργικό περιεχόμενο τους σε χρόνο πρώτο, ούτε να τα παρακολουθήσεις μελωδικά – αν και οι στίχοι, εν προκειμένω, είναι καταγραμμένοι στο βιβλίο της έκδοσης οπότε το ένα θέμα λύνεται... Ενδιαφέρουσα έκδοση, δεν υπάρχει θέμα, με ωραίο εξώφυλλο συν τοις άλλοις, και με περιποιημένες εικαστικώς σελίδες.
Επαφή: www.metronomos.gr

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2025

YUVAL COHEN QUARTET χειμερινά ποιήματα

Ένα ισραηλινό κουαρτέτο έχουμε επί του προκειμένου, που είναι ηχογραφημένο στα γνωστά μας Studios La Buissonne, τον Σεπτέμβριο του 2023. Πρόκειται για το Yuval Cohen Quartet, το οποίον αποτελούν οι Yuval Cohen σοπράνο σαξόφωνο, μελόντικα, Tom Oren πιάνο, Alon Near κοντραμπάσο και Alon Benjamini ντραμς. Το άλμπουμ του κουαρτέτου αποκαλείται Winter Poems [ECM Records / ΑΝ Music, 2025] και περιλαμβάνει οκτώ συνθέσεις του Cohen (ο οποίος είναι αδελφός του τρομπετίστα Avishai Cohen).
Μάλλον λιγότερο γνωστός από τον αδελφό του, ο 52χρονος Yuval αποδεικνύεται εδώ ένας πολύ «ψαγμένος» συνθέτης, με έφεση στη μελωδία. Το δε άλμπουμ του θα μπορούσες να το περιγράψεις με τον αδόκιμο όρο «ποιητική τζαζ», και αυτό δεν θα ήταν λάθος. Το λέω, γιατί ο τρόπος γραφής του Yunal, όπως και το παίξιμό του στο γλυκόλαλο σοπράνο σαξόφωνο, μπορεί να ανακαλεί ή να δημιουργεί ποιητικές εικόνες.
Οι αργές ταχύτητες στην ανάπτυξη των συνθέσεων, η άπλα των μελωδιών και ο τρόπος με τον οποίον αυτές εξελίσσονται, σε συνδυασμό με τις φυσικές και απέριττες συνυπάρξεις των οργάνων (lead και ρυθμικών), και βεβαίως με τη «ζεστή» παραγωγή του Manfred Eicher, δημιουργούν, όλα τούτα, ένα πλαίσιο ενατένισης, ένα μεσογειακό meditation κλίμα, που βρίσκει την τελειότητά του σ’ αυτή τη σειρά των κομματιών, καθώς το ένα συμπληρώνει το άλλο.
Μνεία στις δύο τελευταίες συνθέσεις του Cohen, τις “The unfolding nature of Iris” και “Helech ruach”, που ολοκληρώνουν το “Winter Poems” με τον καλύτερο τρόπο.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2025

ΣΑΒΒΕΡΙΑ ΜΑΡΓΙΟΛΑ εκ βαθέων

Στο CD-book «Εκ Βαθέων» [Μετρονόμος, 2024] της τραγουδίστριας Σαββέριας Μαργιολά συμπεριλαμβάνονται δέκα «έντεχνα»  κομμάτια, που έχουν μουσικές και στίχους του Παντελή Κυραμαργιού. Το εικαστικό πακέτο είναι όμορφο, καθώς σ’ αυτό δεν διαβάζουμε μόνο τους στίχους των τραγουδιών, μα και κείμενα του Κυραμαργιού, άπαντα διανθισμένα με ωραία παιδικής τεχνοτροπίας σχέδια της CReatures.
Κατ’ αρχάς να σημειώσω, και γιατί όχι να εξάρω τη φωνή της Μαργιολά, που είναι πολύ καλή, «γεμάτη», με δυναμικές και λυρικές ποιότητες, έχοντας σε κάθε περίπτωση έναν τρόπο να κάνει «δικά της» τα τραγούδια.
Ο Κυραμαργιός, ως συνθέτης, είναι βασικά «έντεχνος». Όχι με την έννοια, που είχε  ο όρος στα σίξτις-σέβεντις, αλλά με αυτήν που απέκτησε από τη δεκαετία του ’90 και μετά (με Σωκράτη Μάλαμα-Μελίνα Κανά και λοιπούς). Οι μελωδίες του σε κάποιες περιπτώσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες, ενώ και το παίξιμό του με τους ρυθμούς δεν είναι χωρίς ουσία, όταν προκύπτουν τραγούδια σαν το «Τα φώτα σβήσανε» ή το «Απόψε μεθάω». Οι μπαλάντες, λαϊκές ή λιγότερο λαϊκές, είναι επίσης στις προτεραιότητες του Κυραμαργιού – και απ’ αυτό το σύνολο, προσωπικώς, θα διάλεγα τα τραγούδια «Γύρω σου σε τροχιά» και «Μικρό τραγούδι για μεγάλους έρωτες», τα οποία ξεχωρίζω ως τα ωραιότερα του δίσκου. Υπάρχει κι ένα... περιποιημένο ροκ κομμάτι εδώ, το «Ρούχα», που είναι κι αυτό καλό, δίχως, όμως, να δένει και τόσο με τα υπόλοιπα του δίσκου. Βεβαίως, το γεγονός πως όλα αυτά τα κομμάτια τα αποδίδει η Μαργιολά είναι προς όφελος του «Εκ Βαθέων» – ενός άλμπουμ προσεγμένου σε κάθε διάστασή του (και στις ενορχηστρώσεις του εννοώ).
Επαφή: www.metronomos.gr

Τρίτη 25 Μαρτίου 2025

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 633

25/3/2025
Περνάει ο Στρατός, της χώρας ο φρουρός
κι ανοίγω προς τα μπρος το βήμα ολοταχώς
στη δόξα μου τραβώ, σα να παραληρώ
σαν τον τρελό από πίσω, εν-δυο.

Απλώς εγώ περνώ, μονάχος περπατώ
βαδίζω σιωπηλός, μα αποφασιστικός,
τρελά ποθώ να βρω ποιος είμαι, γιατί ζω,
το πλήθος θα διασχίσω εντός.

Δεν ξέρω το καλό και τ’ άλλο τ’ αγνοώ
το πλήθος μ’ αγνοεί, μα νοιώθω τι εννοεί
και τρέχω να χωθώ, στο νου μου να σωθώ
και ξέρω ποιο το πλήθος, εγώ.

Λαβύρινθο περνώ, θαρρώ σφιχτά κρατώ
το μίτο το χρυσό, την έξοδο να βρω
Θησέας να τη δω και να λευτερωθώ
μα ουρά του Μινωταύρου κρατώ.

Του φεύγω απ’ τα δεξιά, μου φεύγει απ’ τα ζερβά
αν με νικήσει να!, αν τον νικήσω, να!
μια τούρτα είν’ η καρδιά, να σβήσω τα κεριά,
να τα χιλιοχρονίσω μαγκιά.

Εγώ είμαι μοναχός, συνάμα συρφετός,
και πίσω κουρνιαχτός, σε μια γωνιά ο Θεός
ψωνίζει μπακλαβά, γυρνά και μου γελά
κι αυτό που τώρα ακούτε, η ηχώ.
24/3/2025
Όταν μου το έστειλε, τον περασμένο Δεκέμβρη, να το ακούσω, για να του πω τη γνώμη μου, του απάντησα... προχώρα και κάνε αυτό που γουστάρεις, δίχως να ρωτάς κανέναν. Μπράβο λοιπόν στον Πάνο Δημητρόπουλο...
https://www.youtube.com/watch?v=AyC9ktydOqE

24/3/2025
Όλο και σε κάποια ταινία βίας και σεξ θα το είχε χώσει ο Μουραμπάς. Εξάλλου ο δίσκος είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα της εποχής. Αληθινές μουσικές, εμπνευσμένες και παιγμένες από ανθρώπους με ταλέντο και ικανότητες, όχι από την τεχνολογία.
https://www.youtube.com/watch?v=69l5TmrCaiY

22/3/2025
Για τους Fruupp πρέπει να είχα πρωτοδιαβάσει, στα early 80s, στην εγκυκλοπαίδεια του Ποπ & Ροκ – δεν ξέρω αν έγραφε και ο Δηματάτης στους «Άγνωστους του Ροκ» γι’ αυτούς. Τα έχω καταχωνιασμένα όλα αυτά και βαριέμαι τώρα να τα ξεθάψω. Δίσκους των Fruupp αγόρασα στα 90s, όταν άκουγα τέτοια συγκροτήματα... με φολκ, μπαρόκ και κλασικές αναφορές. Βορειοϊρλανδοί ήταν οι Fruupp και πρόσφατα πέθανε ο Peter Farrelly, που ήταν τραγουδιστής και μπασίστας τους, ενώ είχε σχεδιάσει και αυτό το ωραίο εξώφυλλο.
[Έχω και τραγούδι στα σχόλια]

21/3/2025
Φουλ της Τζένης...

2
1
/3/2025
O "Εφιάλτης" (1961) του Ερρίκου Ανδρέου, με την Βούλα Χαριλάου και τον Μιχάλη Νικολινάκο, στις "Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου" [LiFO Books, 2024]

20
/3/2025
Chango, με George Tacktikos σε κιθάρες, φωνητικά... (1975)
https://www.youtube.com/watch?v=PywNEYCPAxs

19/3/2025
Τεράστιος Dino Valenti...
https://www.youtube.com/watch?v=pIIz08KijWQ

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2025

JOHN BALIKOS’ κόσμος

Ο Γιάννης Μπαλίκος (John Balikos) είναι ένας συνθέτης, που μας έχει απασχολήσει ξανά στο blog. Θυμόμαστε το άλμπουμ του “John Balikos Trio”, για το οποίο υπάρχει review πίσω στο 2013 και ακόμη το “Rings Around the Moon” από το 2015. H jazz ήταν οπωσδήποτε μία πρώτη βασική αναφορά σ’ εκείνα τα άλμπουμ, ενώ... δεν είμαι σίγουρος, αν θα μπορούσα να πω το ίδιο και για το πιο πρόσφατο “World” [Violins Productions, 2024].
Σ’ αυτό λοιπόν το άλμπουμ, που κυκλοφορεί σ’ ένα περιποιημένο triple folded digipak, ο Μπαλίκος μάς φανερώνει έναν άλλο συνθετικό χαρακτήρα του.
Θέλω να πω πως η μουσική του, εδώ, αποκτά περισσότερα λαϊκά χαρακτηριστικά, καθώς οι όποιες τζαζ αναφορές του ενσωματώνονται σ’ αυτό που θα αποκαλούσαμε... δυναμική κινηματογραφική μουσική (από την οποία δεν απολείπει ούτε το έπος, μα ούτε και το αίσθημα). Αυτό είναι το μεγάλο περιβάλλον του “World”, εντός του οποίου μπορεί να υπάρχει η jazz, το rock, η «κλασική μουσική», η bossa nova, οι παραδοσιακές επιδράσεις και ό,τι άλλο.
Προς τούτο ο Μπαλίκος είναι υποχρεωμένος να μετέλθει και της τεχνολογίας, προκειμένου να αναπαραστήσει πειστικά το έπος, μα και να χρησιμοποιήσει έξτρα μουσικούς, προκειμένου οι συνθέσεις του να αποδοθούν με τον τρόπο που πρέπει. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχει μία ενδεκάδα οργανοπαικτών, που αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας το υλικό τού “World”. Μια πρώτη βασική πεντάδα την αποτελούν ο πιανίστας Δημήτρης Χανιώτης, που κάνει και midi προγραμματισμό, ο Κώστας Μπαλίκος σε κιθάρες, βιολί, ο Φάνης Μπαλίκος σε ντραμς, κρουστά, η Linda Schumann σε τσέλο και ο ίδιος ο Γιάννης Μπαλίκος σε midi πλήκτρα και ενορχηστρώσεις, όμως από ’κει και πέρα υπάρχουν έξι ακόμη πρόσωπα που προσφέρουν επιμέρους βοήθειες σε ακορντεόν (Γιώργος Τσιατσούλης), κλασική κιθάρα (Λευτέρης Χαβουτσάς), κοντραμπάσο (Μάνος Λούτας), νέι (Ido Romano), φλάουτο (Danilo DAmbrosio) και φωνή (Κατερίνα Κουρή), συμπληρώνοντας την τελική line-up.
Όλα αυτά ίσως να δημιουργούν την εντύπωση πως ο Μπαλίκος συνέθεσε μία «βαριά» μουσική, προκειμένου να περιγράψει τον «Κόσμο» του, όμως, στην πράξη, το “World” είναι ένα άλμπουμ καλαίσθητων και γλαφυρών ήχων (elegant music), που μπορεί να γέρνει και προς το πιο απαιτητικό lounge κατά τόπους, διατηρώντας πάντα την ενότητά του, στο πέρασμα του χρόνου, και βεβαίως τη γοητεία του.
Επαφή: https://johnbalikos.bandcamp.com/album/john-balikosworld

Κυριακή 23 Μαρτίου 2025

«Ερωτισμός και Πάθος»: μία από τις τέσσερις μόλις ταινίες, στις οποίες εμφανίζεται η «Ευδοκία» Μαρία Βασιλείου – Πρόκειται για την ωραιότερη ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη, από τη δεκαετία του ’70

Κοιτώντας τη φιλμογραφία του Όμηρου Ευστρατιάδη, από τα σέβεντις, δεν δυσκολεύεσαι να τον αποκαλέσεις «βασιλιά» του ελληνικού sexploitation. Εντάξει, μπορεί να διεκδικούν και ορισμένοι ακόμη συνάδελφοί του αυτόν τον τίτλο, αλλά ο Ευστρατιάδης, κατά γενική ομολογία, έκανε τις πιο ακέραιες ταινίες αυτού του στυλ.
Έχω δει όλες τις ταινίες του Ευστρατιάδη από τα σέβεντις και αν με ρωτούσε κάποιος να του πω ποια είναι η καλύτερη, η ωραιότερη και τα λοιπά, θα του έλεγα, κατά πάσα πιθανότητα, την «Ερωτισμός και Πάθος» από το 1974 ή “Girl of Passion”, όπως θα γινόταν γνωστή στο εξωτερικό.
Nίκος Γαλανός και Τούλα Γαλάνη
Η ταινία αυτή ξεχωρίζει για πολλούς λόγους. Κατ’ αρχάς γιατί έχει ενδιαφέρον σενάριο γραμμένο από τον Όμηρο Ευστρατιάδη (αν και δεν αποκλείεται κάπου να έχει βάλει το χέρι του και ο μόνιμος, τότε, σεναρίστας του Γιάννης Τζιώτης), έχει πολύ ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, για το είδος αυτό των ταινιών, με συνεχείς παρεμβολές σκηνών και πλάνων, φανταστικών ή πραγματικών, που προσθέτουν συνεχώς πάνω στη βασική υπόθεση, ώστε να αιτιολογηθούν όσο το δυνατόν αναλυτικότερα οι συμπεριφορές των πρωταγωνιστών, έχει πολύ ενδιαφέρουσα μουσική, πρωτότυπη και μη, καλούς πρωταγωνιστές, αρκετές εξωτερικές λήψεις από την Αθήνα και τα περίχωρα (βασικά η ιστορία εξελίσσεται στο άστυ και όχι σε νησιά, έρημες ακρογιαλιές κ.λπ.), ενώ δεν έχει καθόλου... τουριστικό ενδιαφέρον, δεν σχετίζεται με χίπιδες, παιδιά των λουλουδιών και τα λοιπά, παραμένοντας, καθ’ όλη τη διάρκειά της, σφιχτή, δίχως ιδιαίτερες κοιλιές, και πάντα επικεντρωμένη στο βασικό θέμα της, που δεν είναι άλλο από τις ψυχολογικές μεταπτώσεις, ερωτικές και άλλες, των βασικών ηρώων και ηρωίδων της.
Σπάνια, εννοώ, τα βλέπεις όλα αυτά στις «ρεαλιστικές» ταινίες της εποχής, που τις περισσότερες φορές εξαντλούνται στα γνωστά και τετριμμένα και μαθηματικώς επαναλαμβανόμενα.
Στο «Ερωτισμός και Πάθος» όλα ξεκινούν από το σενάριο, που είναι ελαφρώς περίπλοκο –το λέω, επειδή πρέπει να φθάσει στο τέλος της η ταινία, προκειμένου να εξηγήσεις ορισμένες συμπεριφορές– και μια αναλυτική, όσο να ’ναι, αποτύπωσή του θα μπορούσε να είναι η ακόλουθη...
Το στόρι
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/erotismos-kai-pathos-mia-apo-tis-tesseris-molis-tainies-stis-opoies-emfanizetai-i

Σάββατο 22 Μαρτίου 2025

BENJAMIN LACKNER, FRANÇOIS COUTURIER / DOMINIQUE PIFARÉLY νέοι δίσκοι στην ECM

BENJAMIN LACKNER: Spindrift [ECM Records, 2025]
Με μικρή προϊστορία στην ECM (ΑΝ Μusic), καθώς εμφανίστηκε εκεί με το άλμπουμ του “Last Decade” το 2022, αλλά με μακριά διαδρομή σε πάλκα και στούντιο, ο γερμανο-αμερικανός πιανίστας και συνθέτης Benjamin Lackner, έχει νέο άλμπουμ στην γερμανική εταιρεία, το οποίον αποκαλείται “Spindrift”. Σ’ αυτό το LP/CD, που είναι ηχογραφημένο στα Studios La Buissonne, τον Μάρτιο του 2024, ο Lackner συνεργάζεται με μία αληθινά σπουδαία τετράδα, την οποία αποτελούν οι Mathias Eick τρομπέτα, Mark Turner τενόρο σαξόφωνο, Linda May Han Oh κοντραμπάσο και Matthieu Chazarenc ντραμς.
Θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει έως και... σούπερ-γκρουπ αυτό το σχήμα, που καλείται να αποδώσει εννέα συνθέσεις του
Lackner και μία του ντράμερ Chazarenc, καθώς τόσο το πνευστό τμήμα, με τους «άσσους» Eick και Turner, όσο και το ρυθμικό φυσικά, με την May Han Oh και τον Chazarenc, αποτελούνται από μουσικούς με σημαίνων παρελθόν, ο καθένας εκ των οποίων «κουβαλά», όπως και να το κάνουμε, μια ιστορία.
Το αποτέλεσμα αυτής της συνύπαρξης είναι ένα σχήμα, με ποικίλες δυνατότητες, ενταγμένο πλήρως μέσα στο ECM-κλίμα, με την συνύπαρξη τρομπέτας-τενόρου, να παρέχει πολλές ελευθερίες στον Lackner, στην προσπάθειά του να οικοδομήσει αυτά τα ιδιόμορφα περιβάλλοντα, με τις κλασικές-λυρικές άκρες και την ταυτόχρονη συναισθηματική άπλα. Είτε στις πιο γρήγορες στροφές, είτε στις πιο αργές του, το “Spindrift” είναι ένα άλμπουμ ηπίων τόνων, αλλά υψηλών προδιαγραφών.
FRANÇOIS COUTURIER / DOMINIQUE PIFARÉLY: Preludes and Songs [ECM Records, 2025]
Ο πιανίστας François Couturier (γενν. 1950) με τον βιολιστή Dominique Pifarély (γενν. 1957) (Γάλλοι αμφότεροι) συνεργάζονται για περισσότερο από 40 χρόνια. Πιο συχνά, βεβαίως, τούτο συμβαίνει μέσα σε ευρύτερα γκρουπ, αλλά δεν λείπουν και τα πιο «στενά» σχήματα (σε τρίο ή ντούο), που φέρνουν τους γάλλους μουσικούς ακόμη πιο κοντά. Στην ECM (AN Music) υπάρχει ένα ιστορικό άλμπουμ τους από το 1998, ονόματι “Poros”, και αυτή η νεότερη συνύπαρξή τους, 27 χρόνια αργότερα, με το Preludes and Songs”, είναι οπωσδήποτε κάτι το ξεχωριστό.
Ηχογραφημένοι, το 2023, στο Historischer Reitstadel, στο Neumarkt της Γερμανίας, οι Couturier και Pifarély παρουσιάζουν, εδώ, ένα σετ εννέα συνθέσεων, πρωτότυπων και διασκευών, που φανερώνει, οπωσδήποτε, τα ευρύτερα αισθητικά ενδιαφέροντά τους. Το λέω, γιατί, πέρα από τα πρωτότυπα κομμάτια των δύο, στο Preludes and Songs” υπάρχουν συνθέσεις-τραγούδια των Jacques Brel, George Gershwin, Duke Ellington, στάνταρντ κ.λπ., που προσδίδουν στο άλμπουμ μία, όπως και να το κάνουμε, ελκυστική ποικιλία.
Από τη μια μεριά, λοιπόν, έχουμε αυτά τα πολύ ωραία πρελούδια, που προσεγγίζουν γνωστές ή πρωτότυπες συνθέσεις μ’ έναν εύπλαστο, λυρικό, αυτοσχεδιαστικό τρόπο, ενώ από την άλλη υπάρχουν τα τραγούδια, που προσθέτουν στην ηχογράφηση και μία ελαφρά ποπ αύρα. Ελεγχόμενη πάντα, καθότι το λεγόμενο «σοβαρό» ένδυμα της μουσικής είναι εκείνο που εδώ κυριαρχεί.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2025

ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ το νέο τεύχος #84

O Μετρονόμος, το καλό περιοδικό για το «έντεχνο τραγούδι», συμπληρώνει 84 τεύχη με το παρόν του Οκτωβρίου-Δεκεμβρίου 2024. Με 80 σελίδες, με άψογη ασπρόμαυρη εμφάνιση και με τιμή 10 ευρώ, ο Μετρονόμος φιλοδοξεί και το κατορθώνει, με τα συνεχή αφιερώματά του, να δημιουργεί όχι ένα περιοδικό επικαιρικό και αναλώσιμο, μα μία έκδοση αρχείου.
Σ’ αυτό το τεύχος εκείνο που κυριαρχεί είναι το πολυσέλιδο αφιέρωμα στον ποιητή, στιχουργό και συγγραφέα Δημήτρη Χριστοδούλου (1924-1991), που συμβαίνει λόγω της 100ετίας από τη γέννησή του.
Στις 61 σελίδες του αφιερώματος ο Χριστοδούλου προσεγγίζεται και μέσα από τα πολλά και διαφορετικά κείμενα, μα και μέσω του πλούσιου φωτογραφικού υλικού. Ο Θανάσης Συλιβός, που έχει τη συνολική επιμέλεια, έχει κάνει πλατιά και προσεγμένη δουλειά, προσκαλώντας στις σελίδες του περιοδικού του ανθρώπους, που έχουν κάτι ιδιαίτερο να πούνε για τον Χριστοδούλου – σε σχέση με όλες τις διαστάσεις της δημιουργίας του. Μελετητές της ποίησης, της λογοτεχνίας και του τραγουδιού, μα και προσωπικότητες από το χθες, που συνεργάστηκαν μαζί του (όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, ο Μίμης Πλέσσας ή ο Αντώνης Καλογιάννης) μιλούν για ’κείνον, όπως μιλάει και η σύντροφός του Μαρία Κανδρεβιώτου – με τους Δημήτρη Γκιώνη, Θεοδόση Πυλαρινό, Γιάννη Γκούμα, Κώστα Φασουλά, Θανάση Γιώγλου, Γιώργο Π. Τσάμπρα, Σταύρο Γ. Καρτσωνάκη, Δημήτρη Μπαγέρη, Πέτρο Παράσχη κ.ά. να τοποθετούν το έργο του Χριστοδούλου στο κοινωνικοπολιτικό και αισθητικό του πλαίσιο.
Τα δύο κείμενα που ακολουθούν, το ένα για την ιστορική ταβέρνα της Θεσσαλονίκης «Δόμνα» (γράφει ο Γιάννης Γαλανίδης) και το άλλο για τα πολιτικά ποιήματα του Νίκου Καββαδία (γράφει ο Δημήτρης Μπαλτάς) έρχονται να συμπληρώσουν με τον καλύτερο τρόπο τούτο το ιδιαίτερο τεύχος του Μετρονόμου.
Επαφή: www.metronomos.gr

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2025

ARILD ANDERSEN το νέο σόλο άλμπουμ του

Τι να πει κανείς για τον νορβηγό κοντραμπασίστα Arild Andersen, ένα μουσικό που έχει συνδεθεί, όσο λίγοι άλλοι, με την ίδια την ύπαρξη της ECM (AN Music) από το ξεκίνημά της ήδη; Το λέμε, καθότι ο Andersen ηχογραφεί στη γερμανική εταιρεία από το 1970, ως μέλος τότε του κουαρτέτου του Jan Garbarek (μαζί με τους Terje Rypdal και Jon Christensen). Αποτελεί, εννοούμε, ο 80χρονος Andersen, μια ιστορική προσωπικότητα, σε σχέση με το ρόστερ τη εταιρείας και συνάμα μία από τις «κολώνες» της νορβηγικής παροικίας εκεί, με δίσκους και συνεργασίες, που έχουν γράψει ιστορία. Στο blog υπάρχουν reviews για δύο ECM-άλμπουμ του Andersen, του “Affirmation” (2022) και του “In-House Science” (2018), ενώ τώρα θα γράψουμε κάποια λόγια και για τοLandloper, την τελευταία ως σήμερα δουλειά του, που κυκλοφόρησε πέρυσι.
Σ’ αυτό το άλμπουμ ο Arild Andersen είναι μόνος του στη σκηνή του Victoria National Jazzscene, του Όσλο, και ηχογραφείται ζωντανά, στις 18 Ιουνίου του 2020. Είναι πενταετίας η ηχογράφηση θέλω να πω –κάτι όχι παράξενο, για τον τρόπο που δουλεύει ως παραγωγός ο Manfred Eicher–, ενώ, όπως διαβάζω, πρόκειται για το πρώτο σόλο άλμπουμ του νορβηγού συνθέτη και κοντραμπασίστα! Όντως; Μάλλον...
Τέλος πάντων ο Andersen ανεβαίνει στο πάλκο μόνο με το κοντραμπάσο του, συν κάποια πεντάλια, και ό,τι ακούμε στο “Landloper” είναι γραμμένο επιτόπου, δίχως overdubs ή όποιες άλλες προσθήκες. Το ρεπερτόριο, δε, που δίνει στον κόσμο ο Νορβηγός είναι ποικίλο. Τα κομμάτια που καταγράφονται μπορεί να είναι τυπικώς έξι, αλλά στην πράξη είναι εννέα, επειδή σε δύο περιπτώσεις ενοποιούνται δύο και τρία tracks μαζί. Έτσι, από τις εννέα συνθέσεις τρεις μόνον ανήκουν στον Andersen, ενώ μεταξύ των υπολοίπων ακούμε και απολαμβάνουμε το “Ghosts” του Albert Ayler, το “Lonely woman” του Ornette Coleman, το “Song for Che” του Charlie Haden και το “Peace universal” του Bob Moses. Έτσι το σετ του Andersen αποκτά και κάποια «κοινωνικά» να τα πούμε χαρακτηριστικά – με τις αποδόσεις να είναι ουσιαστικές και σεμνά εντυπωσιακές, δημιουργώντας μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα. Εκφράζεται, πληρέστατα, αλλά με λίγους ήχους ο Andersen, και αυτό δεν είναι κάτι κοινό, εύκολο ή αναμενόμενο. Θέλω να πω πως εδώ υπάρχει μελέτη και επεξεργασία των συνθέσεων, αλλά πάνω απ’ όλα υπάρχει το συναίσθημα που κινητοποιεί τον μεγάλο νορβηγό μουσικό και που σε κάνει να ανατριχιάζεις καθώς περνάει, εκεί στο τέλος, πάνω από τις νότες του “Lonely woman” και του “Song for Che”, πριν ανταμειφθεί μ’ ένα γενναίο χειροκρότημα.

Τετάρτη 19 Μαρτίου 2025

ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 632

19/3/2025
«Τα Παιδιά του Διαβόλου» (1976) του Νίκου Μαστοράκη με τον Bob Behling στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

18/3/2025
>>Την 1η Απριλίου του 1985, ένας δίσκος που για χρόνια γυρνούσε από εταιρεία σε εταιρεία και όλοι τον απέρριπταν, βρήκε τον δρόμο του προς το μεγάλο κοινό. Ο Μανώλης Ρασούλης το πρότεινε -και επέμεινε-, η MINOS-EMI το δέχτηκε και έτσι ένα άλμπουμ που σήμερα είναι σαν να υπήρχε από πάντα, άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά μέσα στα Sierra Studios στη Μεσογείων.<<
Μου το έσπρωξε κάποιος φίλος για να το διαβάσω. Το ξεκίνησα, αν και δεν έχω καθόλου χρόνο αυτή τη στιγμή, αλλά μόλις είδα αυτό το MINOS-EMI (για το 1985), το παράτησα. Βαριέμαι να διαβάζω κείμενα άσχετων...
Δεν έχουν καμία σχέση τα «Ζεστά Ποτά» με τη Minos (δεν υπήρχε περίπτωση η Minos να έβγαζε τέτοιο δίσκο τότε), o δίσκος έγινε επί Πετσίλα ακόμη, στην Columbia.
Κι επειδή κάτι είδα βιαστικά και διαγώνια. Υπερτιμάται ο ρόλος των στούντιο και των τεχνικών. Η πρώτη ύλη μετράει. Γενικά, και σε φάσεις απ’ έξω (για ξένους δίσκους εννοώ) έχω διαβάσει αυτά τα... αναθεωρητικά, για τις «μαγκιές» των στούντιο και σπάζομαι... Πάνε κάποιοι να υποκαταστήσουν με όσα λένε την πρώτη ύλη. Μόνο οι δημιουργοί αξίζει να μιλάνε. Και οι άλλοι ας πούνε τα δικά τους, αλλά τελευταίοι...
Και το άλλο. Τη βαριέμαι αυτού του τύπου την... ακτινογραφία. Δεν έχουν καμία αξία οι λεπτομέρειες των λεπτομερειών. Δεν μ’ ενδιαφέρει το «από μέσα». Σημασία έχει να πει κάποιος τι σήμαινε για το 1985 ένας τέτοιος δίσκος. Μόνο αυτό μετράει. Αλλά γι΄ αυτά δεν μπορούν να πούνε τίποτα. Γι’ αυτό σε πρήζουνε με ό,τι να ’ναι.

17/3/2025
Τα σπάγανε και στην Καζαμπλάνκα το '70
(έχουμε και κλιπ στα σχόλια)

17/3/2025
Αν σκεφθεί κανείς πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη την πρώτη τετραετία ουσιαστικά δεν κυβέρνησε, λόγω κόβιντ, η φθορά της μέσα σε 2-3 χρόνια καθαρής διακυβέρνησης (γιατί τόσα είναι, δεν είναι περισσότερα) είναι εντυπωσιακή, πόσο μάλλον όταν κυβερνά χωρίς αντίπαλο. Στην παγιδευμένη έως απελπισίας κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο κόσμος είναι έτοιμος να δώσει πάνω από 50% σε όποιον έρθει, έξω από το υπάρχον ασυνάρτητο κομματικό σύστημα, μιλώντας του με ειλικρίνεια για ένα-δυο πράγματα που τον καίνε. Αυτό, δε, μπορεί να είναι από λυτρωτικό έως καταστροφικό. Εξαρτάται απ’ αυτόν που θα το κάνει.

17/3/2025
To «Έγκλημα στα Παρασκήνια» (1960) του Ντίνου Κατσουρίδη στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

15/3/2025
Πρόσφατα ο Μετρονόμος κυκλοφόρησε ένα 2CD-book με ποιήματα και τραγούδια του σπουδαίου Γιάννη Γλέζου, υπό τον τίτλο «Αιώνιος Άνεμος Ι». Δεν ξέρω πόσοι το έχουν πάρει χαμπάρι... Θα γράψω αναλυτικά, όταν ανεβούν και μερικά κομμάτια στο YouTube. Τα τραγούδια αυτά έχουν στίχους της Εύας Λίτινα, είναι ηχογραφημένα πρόχειρα από τον ίδιο τον Γλέζο (που τραγουδά και παίζει πιάνο), τη διετία 1998-99, και ήταν έως εσχάτως ανέκδοτα. Μπορεί από τεχνικής-ηχογραφικής πλευράς τα τραγούδια να υστερούν, αλλά πολλά απ’ αυτά, γιατί μιλάμε για 37 στον αριθμό, είναι συγκλονιστικά!
Δεν ξέρω αν ο Θανάσης Συλιβός έχει συνειδητοποιήσει ότι έχει τυπώσει και κυκλοφορήσει κάτι πολύ μεγάλο (για μένα αυτή η έκδοση είναι must have, για κάθε φίλο και φίλη του ελληνικού τραγουδιού), όμως σε καιρούς ξερούς, που ψάχνεις το καλό ελληνικό τραγούδι με το κιάλι, αυτά τα τραγούδια του Γλέζου είναι μάννα εξ ουρανού.
Δημοσιεύω μόνο τους στίχους της Λίτινα από το φοβερό «Περνούν και φεύγουν», αφού ως τραγούδι δεν υπάρχει κάπου στο δίκτυο... περιμένοντας να ανεβούν πολλά απ’ αυτά, και δη τα ωραιότερα, το αμέσως επόμενο διάστημα.

15/3/2025
Márta Szirmai, μια φωνή από την άλλη μεριά του κόσμου - Ουγγαρία 1963. Απίστευτη διασκευή σ΄ ένα κλασικό τραγούδι του Cole Porter…
https://www.youtube.com/watch?v=YUxd0y8D4Tw

14/3/2025
>>Υφυπουργός αρμόδιος για τον απόδημο Ελληνισμό: Γιάννης Λοβέρδος<<
Όχι Γιάννης Λοβέρδος - ο Γιάννης ο Λοβέρδος είναι το σωστό...

14/3/2025
Οι «Μεταμορφώσεις» (1973) του Γιάννη Κοκκόλη (με τον Βαγγέλη Καζάν και την Μάρω Γραβλιώτου στη φωτό) στις «Cult Όψεις του Ελληνικού Κινηματογράφου» [LiFO Books, 2024]

13/3/2025
Ποπ με λιγάκι νόημα στα λόγια. Έξοχη η Μαριάννα Τόλη, έπρεπε να το πει όλο μόνη της ή έστω μαζί με τον Ρόμπερτ. Είχαν φοβερά εκφραστικές φωνές και οι δυο τους.
https://www.youtube.com/watch?v=s-JzOmRK9fQ

13/3/2025
Το ψευτοδίπολο συστημισμός-αντισυστημισμός που στήνουνε τα μητσοτακικά μίντια θέλει τη δήθεν αντισυστημική Ζωή στη δεύτερη θέση. Τουρκοφάγοι, Μακομάχοι και... Καραμπελιάδες γενικώς είναι οι Ζωικοί, δηλαδή παλαιοδεξιοί και ακροδεξιοί από κούνια. Δικά τους παιδιά με άλλα λόγια – με τα οποία, κάποια στιγμή, και με τον όποιο τρόπο, θα έλθουν εις γάμου κοινωνίαν.
Ο αληθινός αντισυστημισμός, που απλώνεται στην κοινωνία μέσω των συγκεντρώσεων των νέων ανθρώπων βασικά, λόγω Τεμπών, και που εκφράστηκε με απόλυτη σαφήνεια χθες το βράδυ από την Καρυστιανού στην Πάντειο, σε μία καθαρά πολιτική ομιλία, θα πρέπει να περιφρουρήσει την ουσία και την αυθυπαρξία του, διαχωρίζοντας τις θέσεις του από τις βδέλλες του συστήματος –που ήδη έχουν κολλήσει πάνω του και τον απομυζούν για ίδιον όφελος– βρίσκοντας τον τρόπο να εκφραστεί και πολιτικά.
Ο αντισυστημισμός δεν μπορεί να εκφραστεί από πρόσωπα του συστήματος. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς κάτι τέτοιο.

12/3/2025
Αυτός είναι ένας από τους μεγαλύτερους δίσκους στην ιστορία του λαϊκού τραγουδιού. Ας έχει δεύτερες εκτελέσεις. Πολλές είναι καλύτερες και από τις πρώτες. Έχει στην ενορχήστρωση τον σπουδαίο Κίμωνα Βασιλά (τζαζίστας βασικά), στις κιθάρες τον τζάζμαν Τίτο Καλλίρη, στο φλάουτο το Θανάση Αραπίδη (άλλος τζαζίστας αυτός), στα μπουζούκια τους Γιάννη Παλαιολόγο και Δομένικο Βαμβακάρη και μπροστά, στη φωνή τον καταπληκτικό Αντώνη Λορέντζο (ετεροθαλής αδελφός του Γιάννη Φλωρινιώτη). Συγκλονιστικό άλμπουμ - έχω τραγούδια στα σχόλια. (1978).
Μην ακούτε τα ίδια και τα ίδια σε κανένα μουσικό είδος, και μην πιστεύετε όσους προμοτάρουν ξανά μανά τα ίδια ονόματα - παλιά ή καινούρια δεν έχει σημασία. Υπάρχουν καινούρια, που είναι παλιά από τη γέννα τους. Και παλιά, που θα είναι πάντα καινούρια και ασυναγώνιστα.

12/3/2025
Ο Αιγύπτιος είχε ηχογραφήσεις και στην Αίγυπτο λέει...

Τρίτη 18 Μαρτίου 2025

JULIA HÜLSMANN QUARTET το νέο άλμπουμ της γερμανίδας πιανίστριας

H γερμανίδα πιανίστρια Julia Hülsmann έχει μια σταθερή θέση στον κατάλογο της ECM την τελευταία εικοσαετία, καθώς την συναντάμε, εκεί, είτε σε ηχογραφήσεις με το τρίο της (“The End of a Summer” 2008, “Imprint” 2011, “Sooner and Later” 2017), είτε με το κουαρτέτο της (“In Full View” 2013, “A Clear Midnight” 2015, “Not Far From Here” 2019), είτε σε πιο προσωπικές στιγμές (“Fasil” 2009). Το πιο νέο άλμπουμ της Hülsmann αποκαλείται “Under the Surface” [ECM Records / ΑΝ Μusic, 2025] και είναι, και αυτό, ηχογραφημένο με και για το κουαρτέτο της, το οποίο αποτελούν, πέραν της ιδίας, οι Uli Kempendorff τενόρο σαξόφωνο, Marc Muellbauer κοντραμπάσο και Heinrich Köbberling ντραμς. Και είναι αυτό το σχήμα, που επεκτείνεται, για τις ανάγκες της εν λόγω εγγραφής (στούντιο Rainbow, Όσλο, Ιούνιος 2024), με την Hildegunn Øiseth σε τρομπέτα, goat horn.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως το “
Under the Surface” περιέχει δέκα κομμάτια, που είναι όλα συντεθειμένα από τα μέλη του σχήματος. Πιο αναλυτικά, πέντε ανήκουν στην Hülsmann, δύο στον Köbberling, δύο στον Muellbauer και ένα στον Kempendorff. Αυτό δείχνει κάτι. Πως το κουαρτέτο είναι ένα αλληλο-επιδραστικό σχήμα, με τα τέσσερα βασικά μέλη του να συναποφασίζουν και να συνδιαμορφώνουν το ρεπερτόριό του. Το γεγονός, δε, πως αυτοί οι τέσσερις παίζουν πολλά χρόνια μαζί, μπορεί να έχει συντελέσει σ’ έναν μεταξύ τους επικοινωνιακό αυτοματισμό, από την άλλη όμως έχει δημιουργήσει και όλες εκείνες τις προϋποθέσεις μιας ουσιαστικής επικοινωνίας, που διαφαίνεται, πρωτίστως, σ’ αυτό καθ’ αυτό το συνθετικό υλικό.
Το “Under the Surface” έχει παραδειγματική ενότητα σαν άλμπουμ – με τα πιο κλασικά bluesy στοιχεία του να συνυπάρχουν επί ίσοις όροις με τα λυρικά, ευρωπαϊκά, δημιουργώντας, στην πορεία, ένα αδιάσπαστο σύνολο. Χωρίς μεγαλεπήβολες εξάρσεις, και χωρίς ποτέ να ακούγεται υποτονικό το κουαρτέτο, και ανά φάσεις κουιντέτο, της Julia Hülsmann είναι ένα συμπαγές σύγχρονο τζαζ σχήμα, που έχει τον τρόπο να οδηγεί, χαλαρά, τον ακροατή, στις διαδρομές που εκείνο έχει χαράξει.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2025

ADHD ένα... παράξενο ισλανδικό σύνολο της σύγχρονης jazz

Οι ADHD είναι ένα... παράξενο ισλανδικό σύνολο, που κινείται στο χώρο της σύγχρονης jazz. Το λέω παράξενο, κατ’ αρχάς, επειδή όλοι οι δίσκοι του, από τον πρώτο του 2009 έως τον περυσινό τελευταίο του, έχουν τίτλους από το “1” έως το “9”. Δεν πολυσκάνε, δηλαδή, οι Ισλανδοί, για να δώσουν ονομασίες στα άλμπουμ τους, που έχουν τυπωθεί για διάφορες εταιρείες, με το έσχατο “9” να ανήκει στον κατάλογο της enja-yellowbird (AN Music). 
Μέλη των ADHD είναι οι Tómas Jónsson πιάνο, hammond, μελόντικα, συνθεσάιζερ, Magnús Trygvason Eliassen ντραμς, κρουστά, Ómar Guðjónsson κιθάρες, pedal steel, μπάσο και Óskar Guðjónsson, τενόρο, σοπράνο και custom σαξόφωνο. Από τα όργανα που χειρίζονται οι Ισλανδοί αντιλαμβάνεσαι αμέσως-αμέσως πως κάτι τρέχει με την περίπτωσή τους – και όντως, εδώ που τα λέμε, αφού (και) το “9” έχει τις ιδιαιτερότητές του. Μπορεί, ας πούμε, οι e.s.t. να είναι μια πρώτη αναφορά, αλλά οι Ισλανδοί, που είναι τέσσερις και όχι τρεις, είναι ένα σχήμα πολύ πιο... ροκ και δυναμικό από τους Σουηδούς – αν και τους διακρίνει η ίδια περιπέτεια εν σχέσει με τους ηλεκτρικούς και ηλεκτρονικούς ήχους, τους τοποθετημένους πάνω σε εύπλαστα τζαζ πλαίσια.
Ένας χαρακτηρισμός του τύπου «μοντέρνα progressive jazz» θα ταίριαζε στους ADHD, ιδίως όταν φθάνει στ’ αυτιά σου το δεκάλεπτο “Stelpuskott”. Γενικώς, θα έγραφα για μια σειρά από «γεμάτες» συνθέσεις, οι οποίες αποδίδονται, από τους Ισλανδούς, μ’ έναν εντυπωσιακό τρόπο.